لایه اپلیکیشن application در مدل OSI
لایه اپلیکیشن application در مدل OSI هفتمین و در نتیجه بالاترین لایه در مدل OSI است و ارتباط بین برنامه های کاربردی مختلف در یک شبکه را مدیریت می نماید. لایه کاربردی مدل OSI می تواند سرویس عمومی و همچنین کاربر محور را انجام دهد و توسط طیف گسترده ای از پروتکل ها استفاده می شود.
فهرست مطالب
- لایه اپلیکیشن در مدل OSI
لایه اپلیکیشن application در مدل OSI
مدل OSI (مخفف مدل Open Systems Interconnection Model) از سال 1983 استانداردی جهت ارتباط باز بین سیستمهای مختلف بوده است. این مدل ویژگیهای مشترکی را تعریف می نماید که به سازنده خاصی وابسته نیستند و به نرمافزارها و سختافزارهای مختلف اجازه میدهد تا با یکدیگر سازگار باشند. این مدل مرجع ارتباطات شبکه را در هفت لایه متمایز می نماید. لایه هفتم که بالاترین لایه نیز می باشد، لایه اپلیکیشن یا برنامه کاربردی نامیده می شود. این لایه با اپلیکیشن های مختلف تماس متفاوتی دارد و خدمات و همچنین ساختارهای داده را در دسترس قرار می دهد. لایه های مختلف از پایین به بالا به شرح زیر می باشند:
اطلاعات بیشتر (لینک های مرتبط):
- شبکه گسترده
- لایه فیزیکی “Physical layer”
- لایه پیوند داده “Data link layer”
- لایه شبکه “Network layer”
- لایه انتقال “Transport layer”
- لایه نشست “Session layer”
- لایه ارائه “Presentation layer”
لایه اپلیکیشن چه کاری انجام می دهد؟
لایه کاربردی ارتباط کارآمد و ایمن را بین برنامه های کاربردی مختلف در یک شبکه تضمین می کند. با انجام این کار، نه تنها به عنوان یک برنامه کاربردی به تنهایی کار می کند، بلکه عملکردهای دیگری را نیز انجام می دهد. از جمله این موارد هستند:
- شناسایی ا Identification: جهت انجام این کار، لایه اپلیکیشن کاربردی مدل OSI تضمین می کند که صفحه ای که می خواهید به آن دسترسی پیدا نمایید، از یک طرف می تواند قابل دسترس باشد و از سوی دیگر، بدون هیچ مشکلی خود را به وضوح شناسایی کند.
- احراز هویت ا Authentication: در زمینه ارتباطات از طریق ایمیل، لایه اپلیکیشن می تواند فرستنده و گیرنده ایمیل و یا فقط یکی از این دو را شناسایی کند.
- تجزیه و تحلیل ا Analysis: از لایه اپلیکیشن می توان جهت اطمینان از برآورده شدن الزامات مربوطه استفاده نمود تا دو سیستم بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار نمایند. به عنوان مثال، می توان از آن برای بررسی وجود اتصال شبکه فعال استفاده کرد.
- امنیت ا Security: لایه اپلیکیشن تایید میکند که پروتکلها و رویههای مربوط به حریم خصوصی، وضعیت دادهها و عیبیابی در هر دو طرف سیستمهای ارتباطی دنبال و سازگار می باشند.
- مانیتورینگ یا نظارت ا Monitoring: لایه اپلیکیشن قوانین syntax داده ها را نظارت می کند و تضمین می کند که پروتکل شبکه در طول تعامل حفظ می شود.
Lifewire / Colleen Tighe
لایه اپلیکیشن کدام سرویس ها را انجام می دهد؟
لایه اپلیکیشن چندین سرویس را اجرا می نماید که بیشتر آنها را می توان به دو دسته بزرگتر تقسیم نمود: CASE ا “Common Application Service Elements” یا عناصر سرویس اپلیکیشن متداول و SASE ا “Specific Application Service Elements” یا عناصر سرویس اپلیکیشن های خاص.
CASE در لایه اپلیکیشن
CASE پایه و اساس SASE است و به عملکردهای کلی اشاره دارد که هماهنگی سایر پروتکل ها را تنظیم می نماید. در میان برنامه های استاندارد، CASE شامل انتقال فرمان، انتقال داده و ویژگی های ایمیل است. نمونه ای از یک عنصر سرویس اپلیکیشن کاربردی رایج در لایه برنامه، سرویس دایرکتوری می باشد که می توانند برای ایجاد یک لیست توزیع یا دادن یک نام یا آدرس خاص به یک سرور برای جهت سرویس یا عملکرد خاص استفاده شود.
SASE در لایه برنامه
در مقایسه با SASE, CASE جهت ایجاد توابع کاربر گرا که مختص اپلیکیشن خاص هستند و اغلب بر اساس CASE ساخته می شوند، استفاده می شود. SASE می تواند برای مثالشامل دایرکتوری های کاربر محور، ایمیل ها، ماشین های مجازی، انتقال داده یا انتقال گرافیک و مدیا (رسانه) باشد.
در حالی که این دو سرویس در ابتدا جهت استفاده جداگانه طراحی شده بودند، در عمل، همپوشانی زیادی بین این دو وجود دارد که می تواند به دلیل نحوه تعامل SASE و CASE با یکدیگر و همچنین این واقعیت که SASE به CASE وابسته است باشد. آنها با یکدیگر به طور معمول به عنوان “Association Control Service Elements” ا ACSE به فارسی “عناصر سرویس کنترل انجمن” شناخته می شوند.
پروتکل های لایه کاربردی
پروتکل های زیادی وجود دارند که از لایه اپلیکیشن مدل OSI استفاده می نمایند. شناخته شده ترین آنها پروتکل های TCP/IP هستند که اساس ارتباطات شبکه و اینترنت امروزی را تشکیل می دهند. سایر پروتکل هایی که از لایه اپلیکیشن استفاده می کنند عبارتند از:
- HTTP ا “hypertext transfer protocol”: جهت انتقال سایت های HTML استفاده می شود.
- HTTPS ا “hypertext transfer protocol secure”: این نسخه رمزگذاری شده پروتکل انتقال است.
- Telnet ا “telecommunication network”: این شبکه به کامپیوترهای ریموت اجازه دسترسی به پایانه های مجازی را می دهد.
- FTP ا “file transfer protocol” : اجازه می دهد تا داده ها بین دو کامپیوتر حتی اگر سخت افزار و سیستم عامل متفاوتی داشته باشند، منتقل شوند.
- TFTP ا “trivial file transfer protocol”: این پروتکل مشابه FTP است اما از UDP استفاده می کند.
- SMTP ا “simple mail transfer protocol”: این پروتکل امکان ارسال ایمیل بین دو کامپیوتر را فراهم می سازد.
- DNS ا “domain name system”: این پروتکل دامنه ها را به آدرس های IP تبدیل می نماید.
- NFS ا “network file system”: این پروتکل دسترسی به داده ها را از طریق شبکه فراهم می کند.
- POP ا “post office protocol”: این پروتکل ایمیل ها را از یک سرور بازیابی می نماید و در صورت لزوم می تواند آنها را حذف کند.
- NTP ا “network time protocol”: این پروتکل استاندارد همگام سازی برای چندین شبکه است. علاوه بر این، با استفاده از این پروتکل می توان مهرهای زمانی ایجاد نمود.
- NNTP ا “network news transfer protocol”: این پروتکل انتقال برای مدیریت پیام ها و گروه های خبری استفاده می شود.
- SSH ا “secure shell”: اجازه می دهد تا اتصال ایمن بین دو کامپیوتر در یک شبکه برقرار گردد.
- SNMP ا “simple network management protocol”: جهت مدیریت و نظارت بر شبکه ها استفاده می شود. علاوه بر این، ارتباط با دیگر شبکه ها را از یک مکان مرکزی امکان پذیر می نماید.
اطلاعات بیشتر (لینک های مرتبط):
- آموزش شبکه
- Load Balance در فایروال FortiGate
- Stub routing در پروتکل مسیریابی EIGRP
- جیتر Jitter
- تست سرعت اینترنت
کابل های فیبر نوری
کابل های شبکه مسی
تجهیزات فیبر نوری
نظرات کاربران