لایه نشست “session” در مدل OSI

لایه پنجم مدل OSI لایه نشست “session” می باشد. این لایه انتقال داده ها را سازماندهی می نماید، سیستم ها را همگام می سازد، و مسئول ارتباط بین دو سیستم انتهایی می باشد. در صورتی که یک اتصال قطع شود، لایه نشست به سیستم ها اجازه می دهد تا پس از بازیابی اتصال، ارتباط خود را از جایی که قطع کردند ادامه دهند.

لایه نشست “session” در مدل OSI

فهرست مطالب

1. لایه نشست در مدل OSI
   1. لایه نشست چیست؟
      
   2. لایه نشست چگونه ارتباطات بین سیستم ها را مدیریت می نماید؟
      
   3. همگام سازی در لایه نشست
      
   4. لایه نشست کدام خدمات را انجام می دهد؟
      
   5. پروتکل های لایه session

لایه نشست چیست؟

لایه نشست که به عنوان لایه مدیریت ارتباطات نیز شناخته می شود، پنجمین لایه از هفت لایه در مدل OSI می باشد. این مدل مفهومی در دهه 1970 برای ایجاد استانداردی جهت ارتباط بین دستگاه ها و سیستم های مختلف در شبکه توسعه یافت. هر هفت لایه وظایف و ویژگی های خاص خود را دارا می باشند و بر روی یکدیگر ایجاد شده اند. لایه نشست مسئول سازماندهی ارتباط بین دو سیستم نهایی می باشد و برای انجام این کار، این لایه نشست ها را ایجاد می نماید و خدمات مختلفی را ارائه می دهد. لایه نشست با لایه های فوقانی و زیرین خود در مدل OSI فعالیت می نماید. هفت لایه مدل OSI به شرح زیر می باشد:

1. لایه فیزیکی “Physical layer”
2. لایه پیوند داده “Data link layer”
3. لایه شبکه “Network layer”
4. لایه انتقال “Transport layer”
5. لایه نشست “Session layer”
6. لایه ارائه “Presentation layer”
7. لایه کاربرد “Application layer”

لایه نشست چگونه ارتباطات بین سیستم ها را مدیریت می نماید؟

وظیفه اصلی لایه نشست ایجاد یک ارتباط منطقی بین دو سیستم است. این ارتباط به عنوان یک نشست “session” شناخته می شود که توسط لایه “session” نظارت می شود. جهت فعال ساختن نشست ها، این لایه به طور موقت اجازه دسترسی به سیستم دیگر را می دهد و سپس ارتباط بین دو سیستم را مدیریت می نماید.

نشست ها می توانند همزمان، به موازات یکدیگر یا در یک جهت رخ دهند. ممکن است اصطلاح کنترل گفت و گو را شنیده باشید که مسئولیت آن بر عهده لایه نشست است. در صورت برقراری ارتباط یک طرفه، لایه نشست می تواند یک توکن “token” برای کنترل جهت ارسال نماید و امکان گفت و گو بدون اشکال و تاثیرات حانبی را فراهم نماید.

این توکن ها به چهار دسته تقسیم می شوند:

1. دیتا توکن “Data token”: این توکن نشان می دهد که کدام طرف ممکن است داده ها را جهت عملیات half-duplex ارسال نماید.
2. “Activity major token”: توکن های فعالیت major یک اتصال را در قالب فعالیت های مختلف جدا می سازند. چنانچه فعالیتی خاتمه یا لغو شود، می توان آن را در همان نشست یا نشسا بعدی بازیابی نمود.
3. “Synchronize minor token”: این توکن ها از 0 تا 999999 شماره گذاری می شوند و جهت جداسازی ارتباطات استفاده می شوند.
4. “Release token”: که در واقع توکن های پایان یا خاتمه نشست می باشد.

همگام سازی “Synchronization” در لایه نشست

در کنار سازماندهی و مدیریت ارتباطات، لایه نشست همگام سازی “Synchronization” انتقال داده را انجام می دهد. همگام سازی در درجه اول زمانی اعمال می شود که انتقال داده به طور غیرمنتظره و غیرارادی در لایه چهارم یا پایین تر خاتمه یابد.
در چنین مواردی لایه نشست نقاط هماهنگ سازی خاصی ایجاد می نماید. چنانچه ارتباط قطع شود، انتقال را می توان در همان نقطه بازیابی نمود. همگتم سازی در ارتباطی که از طریق یک اتصال آهسته یا ناپایدار در جریان می باشند و یا اگر داده های زیادی در حال انتقال باشند، کاربرد دارد.

نقاط هماهنگ سازی ایجاد شده توسط لایه نشست را می توان به دو دسته تقسیم نمود.

1. نقاط اصلی همگام سازی داده ها را جدا می نماید که می توانند در واحدهای مستقل منتقل شوند. این نقاط همگام سازی باید به طور خاص تایید گردند.
2. نقاط هماهنگ سازی جزئی ساختارهای منطقی و عملی را در واحدها تضمین می نماید و نیازی به تایید ندارند.

Lifewire / Colleen Tighe  

 

لایه نشست کدام خدمات را انجام می دهد؟
خدمات ارائه شده توسط لایه نشست در دسترس پردازش های اپلیکیشن قرار می گیرند و هدف آنها سازماندهی و همگام سازی بهتر ارتباطات است. زمانی استفاده می شوند که لایه نشست از لایه انتقال (لایه 4) بخواهد به سیستم دیگری متصل شود. سرویس های مختلف در واحدهای کاربردی گروه بندی می شوند. سازمان بین المللی استاندارد (ISO) که در توسعه مدل OSI نیز مشارکت دارد، طبقه بندی زیر را برای واحدهای کاربردی پیشنهاد نموده است. ترکیب مناسب قبل از شروع نشست توسط هر دو طرف تعیین می گردد.

1. زیر مجموعه پایه مشترک (BCS) “Basic Combined Subset”: سازگار با kernel، ا “half-duplex” و داپلکس “duplex”
2. زیرمجموعه پایه همگام (BSS) “Basic Synchronized Subset “: سازگار با kernel، ا full-duplex، انتشار توافقی، نقاط همگام سازی جزئی و اصلی و همچنین همگام سازی مجدد
3. زیرمجموعه پایه فعالیت (BAS) Basic Activity Subset: سازگار با kernel، ا “half-duplex”، نقاط همگام سازی جزئی، استثناها، مدیریت فعالیت ها

پروتکل های لایه session

پروتکل های متعددی وجود دارند که از لایه نشست OSI استفاده می نمایند. برای این منظور لایه نشست پروتکل ها و خدمات خود را از طریق اینترفیس های نرم افزاری در اختیار لایه های بالاتر قرار می دهد. پارامترها و ویژگی های لایه های زیرین در این اتصالات ارتباطی مرتبط نمی باشند. از جمله پروتکل هایی که از لایه نشست استفاده می کنند عبارتند از:

1. ADSP
2. ASP
3. FTP
4. H.245
5. HTTP
6. ISO-SP
7. iSNS
8. L2F
9. L2TP
10. NetBIOS
11. NNTP
12. PAP
13. PPTP
14. RPC
15. RTCP
16. SCP
17. SDP
18. SMPP
19. SMTP
20. SOCKS
21. Telnet
22. TFTP
23. ZIP

کابل های فیبر نوری

 
کابل های شبکه مسی

 
تجهیزات فیبر نوری